روز هاگذشت وگنجشک باخدا هیچ نگفت،فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتندو خدااین گونه جواب میداد:می آید،من تنهاگوشی هستم که غصه هایش رامیشنود.سر انجام گنجشک روی شاخه ای از درختان دنیانشست.فرشتگان چشم به لب هایش دوختند،گنجشک هیچ نگفت وخدالب به سخن گشود: بامن بگو آنچه سنگینی سینه توست.گنجشک گفت: لانه کوچکی داشتم ،آرامگاه خستگی هایم بودوسرپناه بی کسی ام.توهمان راهم ازمن گرفتی.این طوفان بی موقع چه بود؟جه میخواستی از لانه محقرم؟کجای دنیاراگرفته بود؟  بغض راه بر کلامش بست.سکوتی در عرش طنین انداز شد،فرشتگان همه سر به زیر انداختند.خداگفت:ماری در راه لانه ات بود.خواب بودی.باد راگفتم لانه ات راواژگون سازد.آنگاه توازکمین مارپرگشودی.                          گنجشک در خدایی خدا ماند.بازخدا گفت:وچه بسیار بلا ها که به واسطه محبتم از تو دور ساختم وتو ندانسته به دشمنی ام برخواستی.اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت.های های گریه اش ملکوت خدارا پر کرد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: